Demonight

Autor: -
This is the night of the demon... powtarzane po tysiąckroć przez Endurę (taki projekt ambient). Pustynny pejzaż muzyczny. Ale nie o tym. Zafundowałem sobie noc dem.

Bayonetta
Japoński PSN rządzi! Demko ładnie wygląda, seksi Bagnetka mruga i wdzięczy się z ekranu. Przyczepiłbym się do cut scenek - są po prostu... brzydkie (jakościowo). Sama gra - Devil May Cry 4, tak to wygląda. I tak jak w DMC4 - wyłamałem sobie kciuka, wypracowując combosy aż do bólu. Nie dla mnie.

F.E.A.R. 2: Origins
Grałem w jedynkę na PC - i to dość długo, pamiętam. Zaskakiwało mnie. 2ka jakaś taka smutna (poziom w remontowanym budynku, dużo kurzu). Powiem, że nawet mnie trochę wkręciło, ale przy pierwszym zgonie, stwierdziłem... e... nie. Sięgnąłem po kolejną pozycję.

Condemned 2: Bloodshot
Spadkobierca Blood i Blood 2. Produkcji Monolith. Czuć klimat tamtych gier, szczególnie 2ki. A były to ulubione moje tytuły, w czasach, gdy świat zagrywał się w Quake, ja buszowałem Calebem po wielu, wielu lokacjach (HA! Blooda jedynkę z bracholem zmasterowaliśmy w co-opie aż do dodatkowych poziomów. Przestaliśmy dopiero na "In the flesh"). Blood 2 była straszliwsza. Trafiła do mnie, tuż po fascynacji Half Life'm. I HL pożegnałem szybciorem, Krew wciągnęła. Nie skończyłem jej jednak, strach był silniejszy. Gdy jednak wczoraj, odpaliłem Condemned 2, to poczułem to samo. Fascynację tajemnicą. Taką samą jak w B i B2. Coś zakiełkowało. Boję się tylko jednego, by nie było jak w Dead Space. Że trochę pogram i koniec. Muszę poczekać trochę, nic na szybko, poszperać i wyszarpnąć grę gdzieś bardzo tanio.


Wolfenstein
Odpaliłem i pograłem. Ciutkę. Dwa razy nawet. Graficznie - dziwnie, zbyt... hmmm ostro i sterylnie, ale efekt wody - miodnie. Wejście w drugi wymiar - coś, co mnie przyciągnęło drugi raz. Ale nie pograłem dużo. Jednak walki drugowojenne, jak w Call of Duty World At War, nie spodobały mi się. A dobił mnie sklepikarz, który nie dał się zabić i w środku walki z Niemcami - chciał ubić interes. Resztki magii... prysło.


Z ciekawości sprawdzałem jeszcze to i owo, ale nic nie utkwiło mi we łbie, jak owe powyższe.

Komentarze

  1. Dziadu z lasu19 października 2009 10:14

    Zostałem szczęśliwym konsolowcem, PS3 - pierwsza konsola w życiu (trochę późno :)) i w ogóle jej nie kumam jeszcze :) Będę tu częściej zaglądał bo Wolfa myślałem kupić a widzę że chyba nie warto.

    OdpowiedzUsuń
  2. skipper23 października 2009 10:16

    Hi Christof,
    Ja również wskoczyłem od razu na PS3 Slim, co więcej od czasu Duke Nukem wogóle nie grałem.
    Nigdy nie jest za późno! ;-)

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Martwa przestrzeń...

Autor: -
Ej, no i pisarzem zostałem. Recenzja  Dead Space jest na portalu eGames.pl . Zamierzam z recenzjami przenieść się tam, a tu, zostawię sobie osobistą felietonistykę, wszak to dziennik, god damn it... Dodam jeszcze video z gameplay'a, wczoraj zrobiłem pierwsze testy z kamerką na statywie i po półgodzinie dobierania ustawień manualnych focusa i ekspozycji w kamerze, uzyskałem jakość jak z framegrabera! [i będą więc własne gameplay'e a nie byle co ściągane z youtuba...] Zapraszam do lektury (i trofea dodałem :-)). Moim celem w DS jest zdobycie  Brawler'a.
Czytaj więcej

Umarła Vita, niech żyje Vita!

Autor: -
Obraz
Sony zakończyło produkcję PS Vita w Japonii i marzec jest pierwszym miesiącem, gdy w PS+ zabrakło gier na Vitę. Tragedia? Wątpię. A pogłoski o przedwczesnej śmierci tej konsoli są przesadzone. Dla mnie historia Vity zaczyna się w 2014 roku wraz z premierą Destiny . Tak… Destiny . Tę grę nabyłem na Playstation 4, ale jako, że byłem wtedy w długoterminowej delegacji, wymyśliłem sobie, że przecież internet między Łodzią a Warszawą wymiata więc będę grał w grę Destiny , odpaloną na domowej PS4 przez Vitę właśnie. Zdalnie. Tia… Sprawdziłem, a jakże! Udało mi się ograć prolog, choć taka gra miejscami traciła na jakości animacji do tego stopnia, że zmieniała się w pokaz obrazków, uniemożliwiając grę zupełnie. Ups! Ale były i inne gry, z których najfajniejszą okazało się Spirits of Destiny. Zbierało się swoich bohaterów po to, by walczyć geolokacyjnie i online z innymi graczami lub postaciami generowanymi przez grę. Gra kolekcjonerska, zbieractwo kart oraz rozwój swoich postaci, wymyśl
Czytaj więcej

Fallout - jak to się zaczęło

Autor: -
Obraz
- Wojna. Wojna nigdy się nie zmienia - powiedział chłop w jednej z wiosek w Wiedźmin 3 Dziki Gon. - Sam się nie zmieniasz, leniu śmierdzący jeden! Do roboty byś się jakiejś wziął, a nie bajdurzysz od rana! - odkrzyknęła chłopka biorąc się pod boki. Na taką scenę natknąłem się grając, tuż przed tym zanim ogłoszono Fallout 4. Best timing! :) Fallout Zaczęło się w 1997 roku, jesienią. Przywiozłem Fallouta na CD'ku, do domu bo ktoś mi na studiach to polecił. I wsiąkłem. Brat również. Wręcz biliśmy się o to, kto będzie grał i jak długo. Potrafiliśmy rozmawiać o tej grze, o jej misjach, odkrytych ciekawostkach i easter egg'ach godzinami. Pamiętam, że grę przechodziłem kilkukrotnie - najbardziej podobało mi się, gdy zamiast w prawo, w kierunku Vault 15, polazłem w lewo, wprost na pustynie. Miałem gdzieś to, że jestem cienki bolek, że byle rad-scorpion mnie pojedzie jak burą sukę. Próbowałem parę razy, zawsze save/reload i w pewnym momencie natrafiłem na rozbity spodek UFO.
Czytaj więcej